The One Minute Silence
Door: Renate
Blijf op de hoogte en volg Renate
04 Februari 2008 | Ierland, Dublin
Het viel op zich mee vandaag. Bij aankomst werd ''het nieuws'' aan de 7-ur mensen verteld. Daarna om half 8 en 8 uur kwamen de andere groepen aan de beurt. Collega's uit Nederland en zelfs Indie hadden ervan gehoord en wensten ons sterkte. David gaat foto's van ze inlijsten en ophangen. Hij heeft de foto's met mij besproken gisteravond en het ging vandaag zei hij ''a little bit better'' met hem. Maar ''the sight of their bodies'' is hij nog lang niet kwijt dus hij overweegt counselling. Toch goed van hem dat hij zo'n stap durft te nemen en toegeeft dat hij het moeilijk heeft. Om 11.30am hadden we in het hele gebouw een minuut stilte. Er werd over een luidspreker aangekondigd om wie het ging en een zoemer gaf aan wanneer het begon en was afgelopen. Iedereen stond op. Sommigen hadden de ogen gesloten, anderen keken bedroefd naar beneden.
Ik sprak een paar collega's die er niet goed mee om konden gaan. Die bevriend waren met Dawid of Marika. Maar de meesten gingen er, tot mijn grote verbazing, zo mee om alsof ze het niet eens hadden gehoord of het hen niks deed. Wel triest maar ja... Ik heb niet heel veel gewerkt vandaag. Had totaal geen motivatie. Heb me wel volgevreten. haha. Naja, vrij gezonde maaltijden (ik ben die Ierse ontbijten wel gewend intussen dus daar zeg ik niks meer over) dus maakt niet uit. Zaterdag is er een ''mass'' voor Dawid en Marika dus daar ga ik hoogstwaarschijnlijk naartoe om ze de laatste eer te bewijzen. Maar ik ga nu. Ik moet m'n bloemetjes water geven! Over Jenny haar reactie (ja, en jullie maar denken dat ik die niet lees), ik tel het evenement niet mee. Ik vind dat het weekend met jullie na het etentje bij Poulot was afgelopen, ook mede omdat jullie de volgende ochtend al zouden vertrekken.
Dus voor mij is die schaduw een onderdeel van deze week. En 's nachts tegen David aankruipen was eerlijk gezegt ook niet zo erg dus zaterdag was, over het algemeen gezien, een mooie dag.
Tot schrijfs!
Ik sprak een paar collega's die er niet goed mee om konden gaan. Die bevriend waren met Dawid of Marika. Maar de meesten gingen er, tot mijn grote verbazing, zo mee om alsof ze het niet eens hadden gehoord of het hen niks deed. Wel triest maar ja... Ik heb niet heel veel gewerkt vandaag. Had totaal geen motivatie. Heb me wel volgevreten. haha. Naja, vrij gezonde maaltijden (ik ben die Ierse ontbijten wel gewend intussen dus daar zeg ik niks meer over) dus maakt niet uit. Zaterdag is er een ''mass'' voor Dawid en Marika dus daar ga ik hoogstwaarschijnlijk naartoe om ze de laatste eer te bewijzen. Maar ik ga nu. Ik moet m'n bloemetjes water geven! Over Jenny haar reactie (ja, en jullie maar denken dat ik die niet lees), ik tel het evenement niet mee. Ik vind dat het weekend met jullie na het etentje bij Poulot was afgelopen, ook mede omdat jullie de volgende ochtend al zouden vertrekken.
Dus voor mij is die schaduw een onderdeel van deze week. En 's nachts tegen David aankruipen was eerlijk gezegt ook niet zo erg dus zaterdag was, over het algemeen gezien, een mooie dag.
Tot schrijfs!
-
04 Februari 2008 - 20:06
Princess Kirstina:
Hoi zusje..
Ik weet niet zo goed wat ik hierop moet zeggen. Het lijkt me een erg moeilijke situatie, het is maar goed dat je ze niet zo goed kende - al klinkt dat misschien een beetje cru. Dan is de schrik tenminste niet zo groot als anders het geval geweest zou zijn. Wel sneu voor Davide dat hij er zo bij betrokken was, ook met het identificeren en zo.. Arme jongen. :( Ik had dat niet graag willen doen, zeg! Jeetje.. geen wonder dat hij dat niet uit zijn hoofd kan krijgen.
Ik kan aan de post al wel opmerken van voor sfeer er vanmorgen bij jou op kantoor hing. :S Ik kan me voorstellen dat je niet in the mood was om er flink tegenaan te gaan met je werk. Doe het maar even rustig aan. Probeer het een beetje weer op te bouwen morgen en overmorgen. Het gaat vanzelf weer wat beter. Je moet in eerste instantie natuurlijk even over de shock heen komen - en dat is ook niet anders al normaal.
Ik hoop dat je voor de rest nog wel een leuke week hebt. Try to think of the good things in life.. :)
Dikke knuffel en lieve groetjes,
Xxx
Kirsie -
04 Februari 2008 - 20:06
Mumsey:
Het viel op het werk dus mee. Nu voor jou nog. Het lijkt me inderdaad vreselijk om lijken te moeten identificeren en dit beeld zal inderdaad nog lang bij David blijven.
Kirstin had veel verhalen over Dublin en het jeugdherberg. Leuk om die verhalen te horen.
Sterkte de rest van de week en je weet het: Na regen komt zonneschijn (niet nu, het is saai weer, maar ook dat gaat voorbij)
Mumsey
xxxxxxxxxxxxxxxxx
-
04 Februari 2008 - 20:58
Peter:
Erg indrukwekkend om het gebeurde zo te lezen. Hoop dat je er zelf een beetje mee om kunt gaan. En natuurlijk David ook, aangezien het identiferen natuurlijk het ergste blijft! Troost hem maar, want dit lijkt me echt heel erg om te moeten meemaken!
De dagen eraan voorafgaand waren voor jou en voor ons natuurlijk allemaal hoogtepuntjes!? In de eerste plaats zag je je zusje na lange tijd weer in person terug! En natuurlijk ook de rest van je familie had je lange tijd niet gezien! Ook ik heb me goed vermaakt in Dublin. Het is een prachtige stad met veel bezienswaardigheden, waarvan wij er slechts kleine delen van hebben kunnen zien.
Het Guinness-museum en Poulot waren (naast het weerzien met jou natuurlijk)de hoogtepunten! En natuurlijk de mooie oude gebouwen van Dublin!
Hoop dat je je niet al teveel hebt gestoord aan mijn snurkconcert in ons 5-sterren acommodatie met kitchen-gebruik?!
Hou je taai vanwege het gebeurde en ik spreek je wel weer!
Groetjes,
Peter
-
04 Februari 2008 - 21:03
Chrissy:
Hi Renate, sterkte meis! We denken aan je.
Christha en oma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
